In de Algarve scheen de zon en was het lekker warm. Marjolijn was jarig en met een Vodafone datacard konden we gewoon doorwerken op de kamer van hotel EVA aan de Marina van Faro. Niemand heeft gemerkt dat we weg waren.
Bijna dertig jaar geleden was ik er ook met mijn toenmalige vrouw en m’n zoon Joop in een camper. Hij was toen net een jaar en zat in de overgang van kruipen naar lopen. We hadden ergens tussen Lagos en Sagres een eenzame baai gevonden met een stevige branding. Ik wist niet meer bij welk dorp dat was, maar ik verwachtte dat het inmiddels helemaal volgebouwd zou zijn. Bijna de hele kust van de Algarve is een grote Britse geriatrische villawijk geworden, maar hoe langer de transferbus er over doet vanaf het vliegveld van Faro, hoe meer alles nog lijkt op 29 jaar geleden. De Escola Primera met één groot lokaal stond er nog in Raposeira. De baai van Zevial lag er nog net zo bij. Waar toen iemand sardientjes grilde onder een rieten afdak staat nu een restaurant. Langs het weggetje naar het strand zijn een paar huizen bijgebouwd, maar de baai zit nog steeds in de top vijf van de wereld.
Drie nachtjes weg met www.Transavia.com vanaf Zestienhoven, ik kan het iedereen aanraden. Een half uur voor vertrek parkeren op Rotterdam Airport en een uur voor de terugreis nog een glaasje port op het stadsstrand van Faro op Marjolijns verjaardag. Proost.