Het was ons in Zuid Afrika flink tegengemaakt. We zouden worden beroofd, verkracht, gemarteld en dan vermoord. Maar Zimbabwe was vriendelijk en rustig. Bij een avondwandeling in het slecht verlichte Harare werden we wel lastiggevallen door mensen die wat van ons wilden, maar dat gebeurt overal. We hebben door alle waarschuwingen niet gefilmd

Het is gelukt. Ik zit met m’n voeten in het zand van het strand van het Malawimeer. De zoetwaterbranding ruist net als de Golfjes die ik ’s nachts vanuit m’n slaapkamer in de Saftlevenstraat door de tunneltraverse hoor rijden. Na de eerste verboden daad van een avondwandeling in Harare, heb ik de tweede gepleegd. Na zonsondergang door bevolkte gebieden rijden.

Na een bezoek aan Swaziland en het Krugerpark, gaan we morgen Zimbabwe in. Vanuit een Internet Cafe midden in Limpopo even een kort bericht. Het is bizar hoe ze hier aan het weekeinde doen. Op zaterdagmiddag om 13.00 uur gaan alle winkels dicht

De Purple Beach is aangekomen in Kaapstad. Morgenochtend om 11.00 uur moet ik me bij de douane melden. Als alles goed gaat, rijden we om 14.00 weg. Dan eerst de spullen ophalen bij het hotel, langs een paar winkels in de buurt van Kaapstad voor een schep om ons uit te graven, geperforeerde metalen planken om uit het zand te rijden,

Krijg net het bericht dat we voor het visum van Libie geen dagen hoeven door te brengen

De M.S. Purple Beach kwam niet op 19 juli zoals aanvankelijk gepland en ook niet vandaag op 28 juli zoals gisteren nog voorzien. Vandaag belde Peter Schultz dat het de 29ste wordt en dat hij me op woensdagochtend de 30ste  komt halen om hem door de douane te loodsen. Dat betekent een flinke vertraging die moeilijk is in te lopen.

Ik kan me er wel wat bij voorstellen dat ze in de tijd van Van Riebeek dachten dat het een goed idee was om bij het ronden van Afrika bij de Kaap een station op te zetten. Ideaal klimaat, prachtig vruchtbaar land… Dat is nog steeds zo. En de zee beukt op de Kaap. Als ik met scheurbuik tussen het schorriemorrie aan boord van zo’n drijvende doodskist zat,

Karadzic gepakt, druk op Al Bashir even op een laag pitje. Toen we twee jaar geleden van Albanië de grens met Montenegro overstaken, raakten we in gesprek met Ratko Mladic die in Titograd woonde en naar de bergen in het zuiden was gegaan waar we hem ontmoetten. Hij was blijkbaar op ons Nederlandse kenteken afgekomen

Het eerste woord dat Marjolijn uitsprak in haar leven was waarschijnlijk  ikkezelf. Niks samen een weblog; volg haar verhaal onder de knop ‘van de Kaap naar de Kaap’ op http://www.marjolijnmasselink.nl/kaap/. Heel anders, en eerlijk gezegd, veel persoonlijker dan de mijne.