Er wordt in de VS op grote schaal gedemonstreerd tegen het onvermogen van het westen om een einde te maken aan de oorlog in Darfur. Maar wat doe je er aan? De Janjaweed, de Arabische nomadische warlords trekken plunderend, verkrachtend en moordend door de streken waar zwarte boeren het land bewerken. De regering in Khartoem, de hoofdstad van Soedan, steunt de Janjaweed en gunt de volkeren van Darfur geen stem in het besturen van het land.
Het enige dat je daaraan kunt doen is de ‘Cyprus aanpak’: de aanpak van de schoolmeester die een streep trekt in het zand en alle leden van de ene stam naar de ene kant stuurt en die van de andere stam naar de andere kant. Opgelegde en afgedwongen afsplitsing dus van Darfur. Het is nog nooit gelukt om buurvolkeren die elkaar naar het leven staan, te dwingen vreedzaam samen te wonen in één land. Alleen als gelijkwaardige autonome partners kunnen zij weer relaties opbouwen. En de boeren en nomaden van Soedan hébben elkaar nodig voor onderlinge handel.
Het scheiden van volkeren was ook de enige werkbare oplossing geweest voor Irak. De no fly zones die vader Bush trok in de lucht, hadden met iets meer gevoel voor de demografie op de grond moeten worden getrokken, met een autonoom Koerdistan en een autonoom Shi’itistan. De Soennitische arabieren hadden dan met of zonder hun leider in hun sop kunnen gaarkoken. Wie dan aan de verkeerde kant van de grens zit, moet òf verhuizen, òf zich houden aan de regels die de meerderheid oplegt. Dat klinkt als etnische zuivering, en dat is het ook, maar het is soms het enige dat je kunt doen als je niet wilt dat twee volkeren doorgaan met elkaar het leven onmogelijk te maken. Het alternatief is het demonstreren van afschuw om vervolgens het uithongeren, verjagen, verkrachten en moorden te laten doorgaan tot het vanzelf ophoudt