[vanuit hotel Balkan in Belgrado]
De strijd hier in Servië is gestreden en het leven is weer terug naar normaal. Belgrado was altijd al het culturele centrum tussen Wenen en Istanboel en dat is het nog steeds. Straks ga ik met Dusan de stad in. Hij is actief in de LDP, een kleine liberale partij (zes zetels in het parlement) die vindt dat de onafhankelijkheid van Kosovo een terechte straf is voor hoe zijn land zich heeft gedragen, of in elk geval een logisch gevolg. Ondertussen staan in het zuiden van Servië overal nog actief onderhouden moskeeën en wordt er weer min of meer vreedzaam samengeleefd.
En zo is daar een bruggetje naar Rotterdam waar het gemeentebestuur dacht een islamitisch voorman en wetenschapper nodig te hebben om islamieten hun plek te geven in de stad. Het college heeft hem nu gelukkig ontslagen, maar wat mij betreft om de foute redenen. Dat hij landen met islamitische regimes hoger inschat dan de islamitische landen die de vrijheid beschermen tegen de wens van de islamitische meerderheid, was al duidelijk. Zo vindt hij Kemal Atatürk en het moderne Turkije dat hij opbouwde minstens zo slecht als het regime van Sadam Houssein die hij verachtte. Zijn steun voor het Iraanse regime is geheel in lijn met zijn eerdere uitlatingen. Er was dus geen enkele reden voor het college om dat nieuwsfeit aan te grijpen voor zijn ontslag.
De fout zat in het idee dat je als gemeente iemand aanstelt die islamitische Rotterdammers vertelt dat zij in een vrij land leven, dat zij de vrijheden van anderen moeten respecteren, maar dat het beter is als zij van bepaalde vrijheden geen gebruik maken. Dat moet een gemeentebestuur principieel niet doen. Zo iemand uitnodigen voor een debat zoals het vorige college deed, vind ik een goede zaak, ook als je zijn ticket betaalt. Het is goed om uit eerste hand te horen wat de verschillende visies zijn op de islamitische diaspora. Maar wat dit college gedaan heeft, was al vanaf het begin een aantasting van de scheiding van kerk en staat.
Hoe dat hier in Servië geregeld is met kerk en staat, weet ik eigenlijk niet. Dat is een van de vele zaken die ik Dusan zal vragen. Ook hoe het kon gebeuren dat in zo korte tijd het cyrillische schrift uit het straatbeeld verdwijnt, terwijl andere nationalistische staten zoals Macedonië, Georgië en Griekenland juist zo krampachtig hun eigen schrift in leven houden.