Afgelopen vrijdag zijn we naar de Achterhoek geweest. Meester Landeweerd die zij drie jaar lang op de Jan Ligthartschool in Zelhem had, nam afscheid. Een van de vele feestzalen van de streek zat vol en de rij handenschudders stond buiten te kleumen. De meeste gasten kwamen uit Wolfersveen een buurtschap van de nieuwe fusiegemeente Bronckhorst waar ook Zelhem onder valt. Daar was hij hoofd geworden nadat Marjolijn naar de middelbare school was. Het nutschooltje had 23 leerlingen toen hij begon,
en nu hij op zijn 62ste vetrok, waren het er 73. Het buurtschap was blij dat ze niet bij Doetinchem gevoegd waren; dan had de stadse norm zeker het einde van het schooltje betekend.
Marjolijn bedankte hem voor het venster dat hij voor haar op de wereld had geopend met exotische namen in de aardrijkskundeles. Dnjepropetrovsk spande de kroon. Nu kreeg hij een foto zij aan de Dnjepr had gemaakt. De meeste van zijn leerlingen hebben de Achterhoek nooit verlaten. Wie noemt zijn streek nou toch Achterhoek?
Veel van de conflicten in de wereld gaan tussen de stad en het platteland; het onontkoombare moderne tegen rurale tradities. In Nederland heeft de stad gewonnen. De vrijheid van het individu is de norm. Iedereen die dat wil, kan zich aan de groepsdruk die gepaard gaat met tradities onttrekken. Maar ook in de stad is die vrijheid niet vanzelfsprekend. Vrijheid moet beschermd en steeds bevochten worden.