Ik ben uit het ziekenhuis. Ik loop weer rond met één stok en ik heb al weer boodschappen gedaan en gekookt. Het gaat goed. Een kleine tegenslag bij de kassa van Albert Heyn aan de Nieuwe Binnenweg. Terwijl ik betaalde ging iemand er met mijn winkelwagentje vandoor, met AH-muntje erin, en m’n stok.
‘Bedankt dat je me hebt laten leven!’ zei niet de Tutsi tegen de Hutu, maar ik zei het vrijdagnacht tegen de hoofdnachtzuster van dienst van het Ikazia ziekenhuis. Even daarvoor had zij geprobeerd een verstopt infuus met kracht door te spuiten en toen dat niet lukte, heeft zij de dienstdoend arts geraadpleegd. Meer kracht zetten zonder goedkeuring durfde zij niet. Zij moest ogenblikkelijk het hele infuus verwijderen dat onder mijn linker sleutelbeen verbonden was met een ader direct naar mijn hart met een heel dun flexibel slangetje dat vijftien centimeter in de ader stak. Een ‘centrale lijn’ noemen ze dat hier.
Na een week hoge koorts ben ik op 20 februari 2010 opgenomen in het Ikazia Ziekenhuis en daar ben ik nog steeds. Op 10 december 2009 werd ik ook opgenomen, maar toen was ik kerngezond. Ik kreeg een nieuwe heup. Lang geleden ben ik van een rots gesprongen en kwam mijn linkerbeen gestrekt neer in het rulle zand, dacht ik. Het was op een rots die twee korreltjes onder het zand verborgen lag.
In 2006 ontmoette ik in Kiev Eugenia Tymochenko, de dochter van Yulia die net de verkiezingen heeft verloren. Als Eugenia mijn tip aan haar moeder had doorgegeven, had zij nu overtuigend gewonnen.
Het was zaterdagmiddag. De zon was onder en na vijf dagen decemberzonnetjes, begon New York aan de natte sneeuw. De volgende dag zouden we terugvliegen en ik wilde nog een boekje achterlaten voor Robert Kloos in het Nederlandse consulaat. Ik wist dat ik het van het appartement naar het kruispunt van Varick en Houston kon lopen voor lijn 1 van de Subway. Veel verder lukte niet meer met m’n kapotte heup.
Afghanistan 1979-1989
Op 20 december is het dertig jaar geleden dat de Sovjets Afghanistan binnenvielen. Ruim tien jaar later viel de Sovjet Unie uit elkaar. Overhaast: niet de situatie op de grond was maatgevend, maar de administratieve grenzen van de Sovjetrepublieken met namen van voormalige onafhankelijke staten. Zo werd een strook langs de rivier de Dniester bij Moldavië gevoegd terwijl daar geen Moldaviërs wonen. In 2006 wisten Marjolijn en ik door te dringen tot in Tiraspol, de hoofdstad van de ‘break away republic’ van Transdniestrië.
Toen ik me meldde bij de receptie werd ik door een lieve gastvrouw naar de afdeling gebracht. Zij gaf me de herfsteditie van Ikazia Nieuws. In de column van dominee Lida Tamminga wordt gewezen op de zegeningen van ziekenzalving. ‘Worden mensen er door genezen?’ vraagt zij zichzelf in een tussenkopje, om direct daaronder te antwoorden: ‘Dat is wel eens voorgekomen.’
