Ik ben uit het ziekenhuis. Ik loop weer rond met één stok en ik heb al weer boodschappen gedaan en gekookt. Het gaat goed. Een kleine tegenslag bij de kassa van Albert Heyn aan de Nieuwe Binnenweg. Terwijl ik betaalde ging iemand er met mijn winkelwagentje vandoor, met AH-muntje erin, en m’n stok.

‘Bedankt dat je me hebt laten leven!’ zei niet de Tutsi tegen de Hutu, maar ik zei het vrijdagnacht tegen de hoofdnachtzuster van dienst van het Ikazia ziekenhuis. Even daarvoor had zij geprobeerd een verstopt infuus met kracht door te spuiten en toen dat niet lukte, heeft zij de dienstdoend arts geraadpleegd. Meer kracht zetten zonder goedkeuring durfde zij niet. Zij moest ogenblikkelijk het hele infuus verwijderen dat onder mijn linker sleutelbeen verbonden was met een ader direct naar mijn hart met een heel dun flexibel slangetje dat vijftien centimeter in de ader stak. Een ‘centrale lijn’ noemen ze dat hier.

Na een week hoge koorts ben ik op 20 februari  2010 opgenomen in het Ikazia Ziekenhuis en daar ben ik nog steeds. Op 10 december 2009 werd ik ook opgenomen, maar toen was ik kerngezond. Ik kreeg een nieuwe heup. Lang geleden ben ik van een rots gesprongen en kwam mijn linkerbeen gestrekt neer in het rulle zand, dacht ik. Het was op een rots die twee korreltjes onder het zand verborgen lag.